Rozdział 30 - Po misji.

Dziewczynie ukazał się jeden z dwóch uczestników tej potyczki. Wyłoniła się znana postura a był nią Klops wyglądający jak co dzień. Miał dużo śladów szczęki oponenta a krew ociekała z niego.
-Eh... Uciekł, co za tchórz! - powiedział oburzony Klops.
Po czym dodał:
-Claire, jesteś cała? Wszystko w porządku? -ale dziewczyna milczała.
Widząc to chciał się przybliżyć do niej ale ona coraz bardziej oddalała się od niego.
-Czemu odczuwam mimowolny strach przed nim? Przecież to mój pies, który pomaga mi w razie potrzeby! Mimo wszystko gdy przypomnę sobie  jego prawdziwą formę, którą mi objawił, boje się... Wcześniej nie zdawałam sobie sprawy, że jest on tak silny, a może nie chciałam po prostu o tym myśleć? Może chciałam żyć w przekonaniu, że moje zwierzęta są wyjątkowe i mówią, że nie są demonicznymi zwierzętami? [...] - dziewczyna zaczęła rozmyślać.
Pies bacznie przyglądał się swojej właścicielce, szczególnie mimice twarzy, która mówiła sama za siebie. Zrozumiał co powoduje obecny dystans pomiędzy nimi więc przemówił:
-Rozumiem twój niepokój, doskonale sobie zdaję sprawę co ci teraz krąży po głowie. To trudne dla was(ogólnie jako istot ludzkich) pojęcia tego wszystkiego. Niejednokrotnie widziałem jak jesteście bardzo uczuciowi i często działacie pod wpływem emocji. Pewnie i tak mnie nie słuchasz(a jeżeli tak to chce ci  coś powiedzieć). Niezależnie od sytuacji nie zapominaj, że nie zdradzę cię w końcu dzielimy ten sam obieg mocy. Nie tylko ciebie ale również osób wokół ciebie(chyba, że będą zagrażać nam w jakiś sposób).
-Klopsie, nie powinniśmy się już zbierać? -przerwał Makaron.
-Tak, powiedz to Claire bo mnie nie posłucha.-w tym momencie lis przybliżył się do dziewczyny.
-Posłuchaj mnie. Musisz nas szybko odesłać do domu, przecież nas tu nie było wcześniej z tobą! Zrób to póki jeszcze nie wyczuwam waszych ludzi. Aby tego dokonać wyobraź sobie miejsce do którego chcesz nas wysłać a następnie [...]
-[...] w dodatku jeśli... Chwila moment... -dziewczyna przerwała swoje rozmyślania w chwili kiedy lis do niej przemówił.
Zastanawiała się, słuchała małego towarzysza i doszła do wniosku, że ma rację. Zaczęła w końcu myśleć trzeźwo i zaczęła przygotowywać się do odesłania ich. Trochę to zajęło ale sam proces już się zaczął. Znamię dziewczyny znów bolało zaś zwierzęta ponownie zamieniały się w ogniste powłoki, pod którymi było mieniące się pole aby ich odesłać(samo się pojawiło). Już prawie zniknęli gdy Klops spojrzał się na właścicielkę i zapytał:
-W które miejsce nas  właściwie odsyłasz? -lecz dziewczyna nie spojrzała się na niego tylko cicho odpowiedziała.
-Jak to gdzie ?Do domu...
-Że co ?! Czekaj! - po tych słowach obaj zniknęli.
-Czy powiedziałam coś złego? Chwila moment... Co ja narobiłam?! Przecież co pomyśli ciocia z siostrą jak zobaczą całego we krwi Klopsa? Zresztą muszę ochłonąć i pomyśleć co dalej, w końcu nie jestem sama jest tu ze mną nieprzytomny Matt!- długo zastanawiała się od czego zacząć.  
-Po pierwsze zrobię prowizoryczny obóz a jutro z samego rana wyruszę... - po tych słowach zaczęła robić to o czym wspomniała.
-Jeszcze trochę do zrobienia mam.- pomyślała i usiadła na chwilę odpocząć.
Po krótkim odpoczynku wstała lecz momentalnie ciało odmówiło posłuszeństwa.
-W sumie może to przez to przywołanie? Nie jestem przyzwyczajona.- upadła i zasnęła.
Sen był okropny. Po raz wtóry przyśnił się jej ten koszmar co zawsze... Wymęczona w końcu się budzi.
- Znów to samo. Chwila...Gdzie ja jestem... Co z pozostałymi?!  - pomyślała.
Rozejrzała się dookoła, była w namiocie.
-Hej. Doszłaś już do siebie? Zastanawiasz się pewnie gdzie jesteś. Jesteś w naszym obozie, znajdujemy się kilka kilometrów od granicy. - powiedział leżący niedaleko Matt.
-Ty żyjesz! Co się właściwie stało wtedy?
-Oczywiście, że żyje! Cóż... Miałem wartę z pozostałą dwójką, jedna osoba wyszła z namioty i chciała się z kimś z nas zamienić bo stwierdziła, że nie zaśnie ze stresu. Stwierdziłem czemu nie? Wróciłem i zasnąłem.Obudziły mnie krzyki więc wybiegłem. Widziałem jak ten konio-pies (ciągle zmieniał formę więc trudno było mi rozpoznać co to) rozszarpał jedną osobę. Nie tracąc czasu wysłaliśmy kogoś po pomoc. Trzy osoby stchórzyły i uciekły. Podczas walki pobiegłem cie obudzić ale ani drgnęłaś. Wychodząc z namiotu widziałem, że druga osoba padła ofiarą i została rozszarpana. Później sam padłem ofiarą ale słyszałem, że ty mnie uratowałaś.
-3 osoby uciekły, 2 rozszarpane, 1 pobiegła po pomoc, ty, ja.. To daje 8 osób a było nas 9....
-A właśnie.. Osoba, która poszła po odsiecz(zanim się oddaliła) powiedziała, że 1 osoba została połknięta na samym początku...
-Rozumiem.. Znaleźli się ci co uciekli?
-Tak, niedaleko od obozu coś ich zabiło. Mają robić sekcje, ponieważ nie wyglądało to na rany odniesione od tego konio-psa.- nastała cisza. 
-Coś uwiera mnie w rękę?- pomyślała i spojrzała.
Jej oczy zrobiły się nagle duże i ogarnęło ją przerażenie.
-O losie! Zapomniałam całkowicie owinąć czymś ręki! A teraz co widzę?! Ktoś zawinął mi ją... Pytanie kto to i czemu nie chce aby ktoś się dowiedział?! -zaczęło robić się jej słabo.
-Wszystko w porządku? Co ci jest?
-Eh.. Nic takiego ale powiedz mi,kto nas opatrywał?
-Cóż to sztuczni nadprzyrodzeni więc powinnaś się domyślić. Zrobiła to twoja przyjaciółka, bodajże Eve, co nie?- po tych słowach dziewczyna całkiem zwariowała.
Minęło dość sporo czasu. Wszyscy poskładali swoje rzeczy i cała grupa udała się do bramy. Claire i Matt szli o własnych siłach(na własną prośbę). Tam zakończyła się ich pierwsza misja. Po złożeniu wnikliwego raportu z ich podróży mogli wrócić spokojnie do domu. Dziewczyna wyszła z budynku gdzie czekały na nią zwierzęta.
-Problem za problemem....