Rozdział 37 - Wyjątkowi.

-Kim ona właściwie jest? Wyglądem przypomina mężczyznę.- zapytała zdziwiona Eve.
-Owszem przypomina. Jej bardzo krótko ścięte czerwone włosy robią wrażenie jakby była mężczyzną. W dodatku jej oczy... Wybacz zamyśliłam się. Jesteś tu jakby nie patrzeć od niedawna więc ci powiem. To egzekutor.
-Egzekutor? Dlaczego ona jest tutaj? Dlaczego ma tylko czerwone oczy? -lekko się zdziwiła.
-Bo się maskuje. Rząd jej kazał maskować jej nienaturalne wręcz smoliste włosy(każdy egzekutor z natury ma czerwone oczy i czarne włosy). Oczy kazali jej pozostawić aby pokazywała grozę ale również aby podnieść zaufanie u cywili poprzez nie ukrywanie jej tożsamości. Dzięki temu wiedzą z kim mają do czynienia ale z tego co obserwuję bardzo ją szanują. Pewnie nie znasz tej historii jak ona tu trafiła. Pozwól, że streszczę ją dla ciebie. 
Dziesięć lat temu gdy był konflikt między nami a egzekutorami doszło do niecodziennej sytuacji. Na co dzień spokojna i ułożona Alex postanowiła się zbuntować. Miała ukochanego walczącego po naszej stronie, często przychodziła i spoglądała na wyczyniania swojego wybranka. Był on rzecz jasna nadprzyrodzonym. Ona mieszkała z egzekutorami ale sama nigdy nie walczyła. Podobno myślała o tym aby uciec lecz nie dałaby rady, zbyt dobra ochrona. Podczas jednej z bitew jej ukochany zmarł z ręki swojego najlepszego przyjaciela. Widząc to nie siedziała bezczynnie tylko sama włączyła się w ta potyczkę po naszej stronie. Obudziła w sobie prawdziwego, siejącego zgrozę egzekutora. Wpadła w szał i ciężko było ją powstrzymać. Dzięki jej niepohamowaniu i zdziwieniu czerwonookich , nadprzyrodzeni wygrali zaś ona powiedziała, że mogą z nią zrobić co chcą bo ona i tak nie wróci tam skąd przyszła. Wzięli ją na próbę na żołnierza. W końcu zyskała zaufanie i tak od 10 lat służy w naszych siłach.
-Przedstawiłaś ją w takim świetle jakby była jakimś potworem bez skrupułów... -powiedziała Eve.
-Ja tylko ci mówię co sama usłyszałam, nie wiem jak dokładnie to było. Z pewnością trochę ludzie dopowiedzieli przez te 10 lat ale myślę, że sens jest zachowany. Zresztą teraz też pokazała swoją dziwną i zarazem straszną stronę. Mimo tych lat kiedy ją widzę ... Nadal jej oczy budzą we mnie wiele sprzeczających się emocji tak jak przy pierwszym spotkaniu z nią... Mniejsza z tym, ona zna mój sekret i nie mogę pozwolić aby go komuś powiedziała. Nie wiem co ci ona nagadała ale też powinnaś uważać.
-Masz rację, w razie czego znajdziemy sposób aby na spokojnie porozmawiać. Wybacz ale po jej słowach jestem zaniepokojona. Muszę udać się w pewne miejsce.
Eve wyglądała na zagubiona w myślach, jedyne co dodała bardzo cicho to: Nie chcę znów zabić moich najbliższych... Claire nie wiedziała jak zareagować(udała, że nie usłyszała).
Obie oddaliły się zadumane. Claire raz spoglądała na drzewo, innym razem na ludzi w obawie, że owa kobieta nadal może ją śledzić.
-AAA!! O kurde zapomniałam mojej książki z ławki a niedługo muszę ją oddać do biblioteki! -pomyślała i szybko ruszyła w stronę ławki.
Na jej szczęście była na miejscu a obok niej list z adnotacją. Był od Alex prosząca aby przekazać to Rafaelowi. Zdziwiona wzięła to ze sobą do domu.
-Hej! Jesteś w domu? Mam dla ciebie list!
-Jestem, czy nawet w domu nie mogę sobie pospać?! -wyszedł do dziewczyny zaspany.
-A to nie moja sprawa kiedy chodzisz spać, jest gdzieś już koło południa! Proszę,to twoje. -podała mu to co zostawiła Alex.
-Ehh... To ta czerwonooka? Pismo wydaje się być jej. Czego ta wiedźma ode mnie chce?
-A skąd ja to niby mam wiedzieć...(no proszę, jednak nie wszyscy ją lubią) - odeszła od niego do swojego pokoju.
Nadeszła pora obiadowa. Josephine zawołała wszystkich(Rafaela, Cłaire i Alice). Po skończonym posiłku Claire udała się do swojego pokoju. Czas mijał i nadszedł wieczór. Dziewczyna zaczęła przygotowywać się na patrol w okolicy parku. Wyszła do pracy.Nastała noc. Znużona snem starała się znaleźć sobie zajęcie. Nagle coś jej zaszeleściło(w krzakach), nie zdążyła się odwrócić a usłyszała znajomy jej głos.
-Witam ponownie. -powiedział ktoś radośnie.
-Kim jesteś? Pokaż się!(w tym momencie skumulowała moc w ręku aby oświecić sobie pobliski teren) - wykrzyknęła.
-Po co tyle emocji na raz. Spokojnie... - jej oczom ukazał się blond mężczyzna z żółtymi oczami.
-Chwila.. Ten niski ton  jak również to, że nie czuję jego aury... Niemożliwe! Jesteś tym mężczyzną, który dał mi wtedy tą kartkę?! W dodatku włosy i oczy... To ty wtedy wtargnąłeś na nasze terytorium. Szykuj się do walki nikczemniku!! - rzuciła się na mężczyznę.