Rozdział 68 - Walka, walka i po walce...

Osłabiona dziewczyna siedzi na kolanach i nie wie co ma odpowiedzieć na pytanie Carla.
-Co mam zrobić? Nie zamierzam przegrać!
-A więc czekam na twoją decyzję. Wolisz się jeszcze męczyć, czy dać sobie spokój?
-Grasz nie fair i dobrze o tym wiesz... Specjalnie zacząłeś mówić takie rzeczy żeby mnie sprowokować!
-Sprowokować? Nic z tych rzeczy. Myślisz, że dałabyś mi radę? Zbyt szybko traciłaś siły na niczym. Nie wytrzymałabyś nawet do południa w takim stanie. 
-Nie odbiegaj od tematu!
-Posłuchaj i tak oboje wiemy, że jeśli wybrałaś opcje uderzenia mnie to nie miałaś dużych szans.
Zresztą wracając do twojego stwierdzenia, nie ustalaliśmy żadnych zasad co do walki.
-Osz ty! Więc się przyznajesz, że sprowokowałeś mnie!- chciała wykrzyknąć ale nie miała już zbyt dużo sił. 
-Już ci powiedziałem, nie sprowokowałem ciebie. Oho, zaraz całkowicie opadniesz z sił. Nie przeciągajmy tego dłużej. - chłopak się nachylił żeby zatrzymać niemiłe uczucie czerwonookiej.
-Po moim trupie, ja jeszcze walczę! - wściekła się.
Claire ostatki swojej siły włożyła na zamachnięcie się głową. Carl tego się nie spodziewał i zatkało go gdy ich głowy zderzyły się ze sobą. Dziewczyna straciła przytomność a chłopak nie tracił czasu i starał się ulżyć w cierpieniu. Gdy zatrzymał dalszy ciąg wydarzeń spojrzał na nią.
-Niemożliwe...Ja przegrałem...? - sam nie mógł uwierzyć w to co powiedział.
-Auć moja głowa... Chwila moment, ten ból przypomniał mi, że wygrałam! pamiętam to, uderzyłam go w głowę swoją własną!  -  dziewczyna odzyskała przytomność.
-W końcu się zbudziłaś. - powiedział wkurzony Carl.
-A cóż to za święto, że czekałeś jak się obudzę zamiast robić ,,miłą'' pobudkę? - powiedziała jednocześnie wstając z ziemi.
-Kto wie... 
-Jesteś zdziwiony, że przegrałeś? Jak to było mówione, zasad nie było podczas walki a ja nie zadeklarowałam, że poddaje się. Pamiętam to, że cię uderzyłam.  Ach no tak... Czekasz na moje 3 życzenia złota rybko? - uśmiech na jej twarzy malował się od góry do dołu.
-Mam dość twoich niezbyt wyszukanych docinek. Mów co mam zrobić i miejmy to za sobą. - pomimo spokojnego tonu było widać, że jest wkurzony.
-Po tym jak zagrał nie fair, miałam wątpliwości czy w ogóle spełniłby moje 3 życzenia. Zadziwił mnie tym, że zamierza wypełnić swoją obietnicę...
-Dawaj, nie mam ochoty tu długo sterczeć.
-Nie będziesz mnie poganiać! Kto powiedział, że muszę wszystkie 3 teraz ci zlecić? Znaj moją dobrą wole i podzielę się teraz jednym. - dziewczyna obrosła w piórka po tej przypadkowej wygranej.
-Nie pozwalaj sobie za wiele. Nie zapominaj kto cie uczy i pomaga przezwyciężyć twoje stany emocjonalne. - chwycił dziewczynę za koszulkę i przeszył ją wzrokiem.
-Zdecydowanie nie lubi gdy przegrywa, zbyt mocno daje się wtedy ponieść emocjom. - pomyślała a chłopak ją odstawił.
-Mów to pierwsze życzenie.
-Zatem słuchaj. Chcę abyś znalazł w jak najszybszym czasie rozwiązanie na nagłe reakcje moich oczu gdy widzę oko swojego brata a gdy to uczynisz masz mi je oddać na własność.
-To są już dwa życzenia.
-Nie było nic mowy o rozbudowanych życzeniach. - zaczęła wykorzystywać kwestię chłopaka na temat braku reguł coraz bardziej.
-Phi..Nie mam najmniejszej ochoty przebywać w twoim towarzystwie. Dzisiejszy trening uważam za zakończony. - zaczął coś mruczeć pod nosem na temat czerwonego oka i oddalił się.
-Nadal nie mogę uwierzyć... Ja... Wygrałam!!! Co prawda przypadkiem ale wygrałam! Dobrze, że nie będzie mnie już dzisiaj dręczyć treningiem, zregeneruje chociaż w części swoje siły do jutrzejszego dnia. Przez to wszystko zgłodniałam, pójdę na stołówkę i najem się do syta. - ruszyła w stronę budynku.
Uśmiech malował się jej na całej twarzy. Gdy tylko połączyła się z wejściem i przekroczyła niebieskie drzwi, pojawiła się po raz drugi na polanie.
-Hę? Co tu się dzieje?
Błądziła wśród traw i nie wiedziała co począć.
-Czy tak pan Simon pojmuje rozmowę na ważne tematy? Mam go tu szukać? - nagle poczuła czyjąś obecność za sobą, był to sam wcześniej wspominany mężczyzna.
Właśnie zakładał swój hełm a obok niego było pełno wbitych w ziemie broni.
-Zatem knujesz coś ze swoim demonicznym zwierzęciem? Wybierz broń(wskazał na te dookoła niego) i zaczynajmy!
-Czy mając na myśli rozmowę, chciał pan tak na prawdę walczyć ze mną..? - zapytała zdziwiona ale Simon nic nie odpowiedział.