Rozdział 81 - Prośba Claire.

-Tak w ogóle to wiesz czemu miałem jego oko? Oczywiście, że nie, ale ciekawość z pewnością cie zjada. Egzekutorzy w tej strefie niezbyt chętnie chcą uczestniczyć w doświadczeniach....
-Ciekawe czemu, czyżby nikt nie lubi jak przeprowadza się na nim eksperymenty?!
-Daj mi skończyć! Niezbyt chętnie chcą uczestniczyć w doświadczeniach ani nawet w badaniach kontrolnych, ale inaczej ma się to do osób spoza tego terytorium. Nawet jeśli jest egzekutorem to z chęcią na takich polują. Mogą przeprowadzić na nim masę doświadczeń, które w przyszłości będą  pożyteczne. Miałem już od dawna chęć, aby przeprowadzić jakieś takie doświadczenie, ale niestety pozwolili mi tylko zabrać to marne oko. - westchnął zrezygnowany.
-Ani słowa więcej! Oko mojego brata nie jest gorsze od żadnego innego! Dla twojej wiadomości jest bardzo spostrzegawcze i widzi na dalekie dystanse! Nigdy nie patrzyłam na nie pod kątem eksperymentu, więc ani słowa więcej tylko oddawaj je wreszcie!!! - wybuchnęła wielką złością.
Chłopak spojrzał na nią i zaczął się śmiać. Wskazał palcem na pojemnik z okiem i rzekł:
-Bierz ten bezwartościowy organ, przynajmniej jeden kłopot mniej. Idź go zanieś i daj mi trochę czasu. Spotkamy się na zewnątrz, chyba, że przemyślałaś opcje oddania mi swojego oka. Podoba mi się ten wzrok. - Claire spojrzała się na niego niczym drapieżnik na swoją ofiarę.
Chwyciła szmatkę i zawinęła nią pojemnik z okiem. Chwyciła go z jak największą delikatnością i ruszyła w stronę drzwi.
-Wreszcie cie odzyskałam. - łzy podpłynęły jej do oczu i pociągnęła za klamkę.
-Claire, ty płaczesz? Co on ci zrobił? Co znajduje się pod tą czarną płachtą?!
-Nic mi nie jest. Czy możemy porozmawiać na osobności? - zaśmiała się, widząc jak bardzo mężczyzna jest przejęty.
Nie musiała długo oczekiwać na odpowiedź. Na ścianie pojawiły się niebieskie drzwi. Simon je otworzył, wszedł i czekał na reakcje dziewczyny. Weszła zaraz po nim i znaleźli się w pokoju urządzonym w starym stylu. Zbroja z czarnowłosego mężczyzny zniknęła, zaś on podszedł do krzesła i usiadł. Młoda egzekutorka położyła zdobycz jednego z życzeń na stoliku i usiadła naprzeciw towarzysza. Nastała chwila ciszy. Claire wzięła głęboki oddech i zaczęła tłumaczyć, co tak właściwie się wydarzyło. Miała wspomnieć o przyczynie odzyskania tego, co zabrał jej bratu, ale nie zdążyła opowiedzieć o zakładzie. Simon później nie zwracał uwagi na to, co mówiła dziewczyna, ponieważ był oburzony zarówno podejściem egzekutorów względem kogoś spoza strefy, jak zachowaniem Carla(dużo po nim nie było widać, ale Claire się domyśliła).
-Panie Simonie, proszę niech mnie pan posłucha. Mam do pana wielką prośbę. - egzekutor uspokoił się i spojrzał z uwagą na dziewczynę.
-Słucham, o jaką przysługę ci chodzi?
-Nie mam pojęcia czy aby pod moja całodzienną nieobecność w pokoju, inni z tej strefy nie przeszukują mi pokoju. Rozumiem, że może pan wyczuć jak ktoś przekracza próg mojego pokoju, ale chcę mieć stuprocentową pewność. Stąd moja prośba. Czy nie przechowałby pan dla mnie oka mojego brata? Pewnego dnia z pewnością przyjdę je odebrać, więc proszę się nie martwić. Jedynie panu mogę zaufać w tej strefie.
-W porządku, przechowam je dla ciebie. - zgodził się bez wahania.
-Dziękuje panu bardzo. - ucieszyła się.
Część stołu, na którym stał pojemnik, zaczęła się zapadać i znikać. Chwilę później odnowił się, ale już bez pojemnika.
-Proszę mi wybaczyć, ale muszę już iść. Niedługo muszę się spotkać z Carlem w ramach treningu. Nie zdziwiłabym się jakby już teraz na mnie czekał. Zanim wyjdę z budynku, czy mógłby pan mnie przenieść do mojego pokoju?
-W porządku. Uważaj na siebie.
Dziewczyna weszła do budynku niebieskimi drzwiami. Były one połączone jednocześnie z drzwiami od pokoju Claire. Przekroczyła ich próg i podeszła do łóżka. Rozwiązała medalion, który przed chwilą zakładała na szyję. Położyła się na łóżku i przyglądała się zielonemu kamieniowi.
-Muszę go teraz gdzieś schować. Nie chcę aby coś się mu stało podczas treningu, ale również nie chcę obciążać tym pana Simona. Może w szafie pod ciuchami? Niee... To zbyt oczywista kryjówka. W takim razie schowam to do jakiegoś ciucha! Kurcze, czemu same dziwne pomysły mi przychodzą do głowy? Przecież służba przychodzi co jakiś czas i bierze moje rzeczy do prania! Już wiem! Schowam to do poszewki z poduszką. Pościel jest zmieniana każdego piątego dnia tygodnia, a dziś jest drugi. To może być dobry pomysł, ale jeszcze chwilę sobie poleżę.- dziewczynie zrobiło się dobrze leżąc w łóżku i przysnęła.