Rozdział 86 - Wewnątrz wspomnień cz. III

-Więc nadal walczysz? Cieszy mnie to. Spokojnie, zaraz postaram ci pomóc wrócić do normalnego stanu. - wstała z ziemi, na której klęczała.
W oczach matki było widać dużą troskę.
-To ona spaliła go żywcem! Zakazane dziecko dokonało tego!
Kobietom ukazał się mężczyzna wraz z paroma strażnikami. Za nimi szło niepewnie jeszcze paru cywili.
-Wiedziałem, że tak będzie! Nie można im ufać i tyle! Oni są egzekutorami i nie zmienią swojego postępowania!
-Właśnie, właśnie! Mało wam tych ciągłych bitew, które mają teraz miejsce?!
Każda z osób tu zebranych zaczęła dorzucać coś od siebie.
-Cisza! - krzyknął jeden ze strażników.
-Hej, spójrzcie. To przecież Matt, syn przywódcy. Co oni mu zrobili, że jest nieprzytomny?- powiedział drugi strażnik do pozostałych.
-To nie prawda... Ja naprawdę tego nie chciałam... Tylko czemu właściwie nie mogę tego powiedzieć wszystkim? Znów tkwię wewnątrz samej siebie, bezsilna przez mój własny strach. Znów wszystko zaczyna mnie pochłaniać. - pomyślała dziewczynka, choć jej silna wola opierania się była coraz mniejsza.
-Nie mają wstydu! 
-Kłamią w żywe oczy!
-Przestańcie! Nie pozwolę w ten sposób odnosić się do mojej córki! - zaczęła kroczyć ku córce.
-Pewnie ci pozostali strażnicy i niewinni nadprzyrodzeni, którzy zostali znalezieni parę dni temu, to też ich sprawka!
-Wiedziałam, że nie można im ufać! Na stos z nimi! - nadprzyrodzeni znów zaczęli krzyczeć.
-Powiedziałem cisza!!! - wrzasnął strażnik.
Po czym dodał:
-Nie mogę was inaczej potraktować. Jesteście zwyczajnymi przestępcami. Zatem według prawa jesteście winni tego wszystkiego, poddacie się po dobroci czy mamy użyć siły? 
-Róbcie ze mną co chcecie, ale zostawcie moje dziecko w spokoju. - kobieta nie zamierzała z nikim walczyć.
Propozycja nie przypadła do gustu pozostałym i przygotowali się do walki. Nie mając wyboru stanęła przed Claire, a energia emanowała z jej ciała. Poczekała na odpowiedni moment i puściła ją jako chmurę dymu w stronę napastników.
-Więc na nich też chce użyć mocy? - Claire zobaczyła nadprzyrodzonych błądzących we wszystkie strony.
Zaraz po tym fioletowooka złapała córkę za rękę i zaczęła uciekać.
-Biegnij w stronę wschodniej bramy. Tam nie powinno być żadnych strażników. - powiedziała chłodno do matki.
Kobieta spojrzała się ze zdziwieniem, ale postanowiła posłuchać rady. Przeczucie ją nie myliło i wyjście ze strefy nie było chronione przez nikogo. Przebiegły jak najszybciej potrafiły. Zatrzymały się, widząc z naprzeciwka wracającą do strefy grupę poturbowanych wojowników. Wśród nich Claire dostrzegła ojca.
-Teraz powinno być już dobrze. Widzisz? Tata wraca. Pośpij sobie. - uśmiechnęła się i dotknęła czoła dziewczynki.
Napięcie wewnątrz niej mijało, zaś włosy wraz z oczami wróciły do poprzedniego koloru. Poczuła się zmęczona i usnęła. Odzyskała przytomność dopiero popołudniu, gdy leżała na kolanach matki. Rozejrzała się dookoła i wiedziała, że nadal znajduje się w Magicznym Lesie.
-Więc już wstałaś? Dobrze się czujesz? - spytała zatroskana kobieta.
Dziewczynka nic nie odpowiedziała. Zorientowała się, że nie ma obok nich ojca i szybko wstała. Ujrzała większą palmę krwi niedaleko nich i kilka mniejszych prowadzących niewiadomo gdzie. Przypomniała sobie ostatni obraz rannego ojca i zapytała:
-Gdzie tata? Czy to jego krew? Gdzie on poszedł? Kiedy wróci? -zaczęła panicznie zadawać pytania.
Matka widząc drżące ciało córki, przytuliła ją do siebie.
-Wszystko w porządku. Tata poszedł coś sprawdzić. Powinien zaraz wrócić. - nie była to najlepsza wymówka nieobecności członka rodziny, ale Claire uwierzyła w to.
Długo siedziały tak wtulone w siebie. Dalszą część czasu spędziły na rozmowie. Czas mijał, zaś głowa rodziny nie wracał. Obie były zaniepokojone tak długą nieobecnością. Zaczęło się powoli ściemniać.
-Claire, kochanie moje. Coś długo nie ma taty... Poczekaj tu, ja sprawdzę, co on tak długo robi.
-Nie zostawiaj mnie...- powiedziała nieśmiało.

-Nie bój się. Sprowadzę tatę w mgnieniu oka. Do tego czasu siedź tutaj. Nic ci tu nie będzie grozić, użyję mojej mocy i zmienię nieco tę rzeczywistość. Żadne żywe stworzenie nie będzie miało pojęcia, że tu jesteś. Będą cie mijać, tak jakbyś nie istniała. Będziesz bezpieczna, tylko nie oddalaj się nigdzie. - dziewczynka chciała coś powiedzieć, ale kobieta spojrzała wymownie na nią.
Zrobiła to, co obiecała i szybko zniknęła z pola widzenia dziewczynki. Niebieskowłosa usiadła i wpatrywała się w otoczenie z nadzieją, że rodzice szybko wrócą.